Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Βιογραφικό σημείωμα

Ντενεκές από του                                                     Μακρυγιάννη                                                 

Σαράντα πέντε ντενεκέδες ιστορία
κρεμάστηκαν πάνω απ` τη μικρή παιδική ζωούλα
ένας φράχτης από πρόκες
ήταν το μέλλον
σκούρο
σαν αίμα σφαγμένου ζώου.
Έπειτα τις εικόνες ξεφύλλισε ο αέρας
μιας ζωής που πάντα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά
και μπαινόβγαιναν οι εποχές ασύστολα
με τα μαύρα της γάντια περνούσε η χρονολογία
έτρωγε τα δευτερόλεπτα το ποντίκι του τοίχου
και μικρές ασήμαντες συμπτώσεις ταίριαζαν
πάνω στο ημερολόγιο της υπομονής.

Κι όταν μεγάλωσε
έγινε ένα στείρο κοριτσάκι
με σβησμένα άστρα στα μαλλιά
σβησμένα ηφαίστεια στην καρδιά
η περίοδος της σιωπής ξετρύπωσε
από ένα καλά συγυρισμένο μυαλό…

Πέρασε κεραμικές χάντρες σε μια κλωστή
πέρασε απ` το μυαλό της ν` αυτοκτονήσει
πέρασε τελικά στο Πανεπιστήμιο
με μικρά βήματα κορυδαλλού
που τον έπιασαν στη φάκα…

Εκείνος είχε περάσει αλλού
παρέμεινε ένα όνειρο που ξενοικιάστηκε
ξεφυλλίστηκε ακόμη μια φορά
στα πρόθυρα της ενηλικίωσης…

Όλα μπερδεύτηκαν πια σε μια γλώσσα
που δεν καταλάβαινε κανένας
είχαν χαθεί οι αποκρυπτογράφοι έτσι κι αλλιώς
στην τελευταία τους αποστολή
που κανείς δεν θυμόταν.
Τώρα μάζευε τις χαμένες αποσκευές απ` τους σταθμούς
έβαζε προσεχτικά τ` αυτοκόλλητα
«ΕΔΩ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ»
ήξερε πως επρόκειτο για φάρσα
περνούσε και παραπερνούσε
και μετά ήταν πολύ αργά πια
γιατί είχε περάσει…

Είχε μείνει εφτά χρόνια ανυπεράσπιστη
η ιστορία είχε κάνει ό,τι ήθελε…

Πάνω στις κόκκινες σκεπές των ονείρων
το χαμόγελο που θα είχαμε πέταξε
χωρίς να μας πει ένα τελευταίο αντίο
ένα βλέμμα έστω για παρηγοριά…

Ήταν δίπλα στη θάλασσα όταν
η σιωπή που σου υποσχέθηκα
κοιμόταν.

1 σχόλιο: