ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΛΟΓΟΣ 16ος

                   ΛΟΓΟΣ 16^ος                 

                  Κοίταξε από ψηλά Θεέ μου, δέξου να φανείς

                  και σ` ένα φτωχό να συνομιλήσεις, αποκάλυψε το φως Σου,

                  ανοίγοντας τους ουρανούς για μένα, άνοιξε το νου μου μάλλον.

                  Μπες και τώρα μέσα μου, μίλησε όπως παλιά

                  μέσα από τη βρώμική μου γλώσσα, για όσα λένε μερικοί,

                  πως τώρα κανένας δεν υπάρχει, που εν γνώσει του να είδε το Θεό

                  ούτε ήτανε ποτέ κανένας, εκτός από τους Αποστόλους.

                  Αλλά ούτε κι αυτοί είδανε, λένε, καθαρά

                  το Θεό Πατέρα Σου, αλλά άγνωστος στους πάντες

                  και αόρατος επίσης βγάζουνε δόγμα πως υπάρχει.

                  Προβάλλοντας σαν επιχείρημα το λόγο του υπεραγαπημένου

                  μαθητού Σου Ιωάννη, που γράφει ότι τον Θεό ποτέ

                  δεν έχει δει κανένας. Ναι, Χριστέ μου, απάντησε αμέσως,

                  για να μη φανώ στους ασύνετους ότι λέω φλυαρίες.

                  Γράφε, είπε, αυτά που λέω, γράφε και μη χρονοτριβήσεις.

                  Ο Θεός εγώ, πριν από όλες τις ημέρες, τις ώρες και τα χρόνια,

                  αλλά και τους αιώνες όλους και ολόκληρο τον ορατό κόσμο

                  και τα νοητά δημιουργήματα, υπήρχα υπεράνω νου και λόγου

                  και υπεράνω κάθε έννοιας, μόνος με το μόνο μες τη μοναξιά μας

                  και κανένα από τα ορατά, αλλά ούτε και τα αόρατα

                  υπήρχε πριν από την όντως δημιουργία. Μόνος άκτιστος εγώ λοιπόν,

                  με τον Πατέρα και το Πνεύμα Μου. Μόνος άναρχος εγώ υπάρχω

                  από τον άναρχο Πατέρα μου κι από τους Αγγέλους πουθενά κανένας.

                  Αλλά ούτε από τους Αρχαγγέλους, ούτε από τα άλλα ουράνια τάγματα

                                                  

                  είδε ποτέ κανείς τη φύση μου, ούτε τον ίδιο τον κτίστη εμένα

                  ολόκληρο, τι είδους είμαι. Μόνο μια ακτίνα δόξας

                  και μια απόρροια φωτός Μου βλέπουν και θεώνονται,

                  σαν καθρέφτης που έχει δεχτεί του ήλιου τις ακτίνες      

                  ή σαν λίθος κρυστάλλινος που έλαμψε το μεσημέρι,

                  έτσι δέχονται τις ακτίνες της Θεότητάς μου όλες,

                  ολόκληρο όμως να με δει ποτέ κανείς δεν αξιώθηκε,

                  ούτε απ` τους Αγγέλους, ούτε απ` τους ανθρώπους, ούτε απ` τις Άγιες Δυνάμεις.

                  Γιατί υπάρχω έξω απ` όλους, και αόρατος στους πάντες.

                  Και δεν είναι από φθόνο προς αυτούς, σκόπιμα να τους στερώ τον εαυτό μου,

                  ούτε επειδή τάχα δεν είμαι ωραίος, κρύβομαι να μη φανερωθώ.

                  Αλλά άξιος για τη Θεότητά Μου δεν βρέθηκε κανένας,

                  ούτε μπορεί να εξισωθεί με το δημιουργό το δημιούργημα.

                  Ούτε όμως και συμφέρει αυτό, αλλά βλέποντας μια μικρή αντανάκλαση

                  εισάγονται στο μυστήριο ότι πραγματικά υπάρχω και Με γνωρίζουν το Θεό

                  που τους δημιούργησε, και με έκπληξη και φόβο υμνώντας Με

                  υπηρετούν σαν λειτουργοί μου, ούτε μπορεί βέβαια άλλος Θεός

                  να δημιουργηθεί, ισοδύναμος στη φύση με το Δημιουργό,

                  ούτε με την ίδια φύση Εκείνου, ούτε είναι δυνατόν καθόλου

                  να γίνει το δημιούργημα ομοούσιο με το Δημιουργό.

                  Γιατί με τον άκτιστο το κτιστό, πώς θα μπορούσε να εξισωθεί;

                  Από αυτόν που πάντοτε με τον ίδιο τρόπο υπάρχει, και άναρχος και άδημιούργητος

                  τα δημιουργήματα ότι είναι υποδεέστερα και συ θα το παραδεχτείς.

                  Και τόση διαφορά έχουν, όσο η άμαξα και το πριόνι

                  από αυτόν που τα κατασκεύασε. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν η άμαξα

                  να μάθει τον κατασκευαστή της; πώς και το πριόνι αυτόν που το κινεί

                  θα γνωρίσει, για πες μου; αν τους δώσει γνώση,

                  αν δεν τους προσθέσει όραση, αυτός που τα κατασκεύασε;

                  Πράγμα που είναι αδύνατο σε όλα τα πλάσματα

                  κανένας εντελώς από τους ανθρώπους λοιπόν, κανείς κι απ` τους Αγγέλους,

                  δεν έλαβε την εξουσία να μεταδίδει Πνεύμα σε άλλους

                  ή να τους δίνει τη ζωή. Αλλά ο Κύριος των πάντων,

                  που μόνος αυτός έχει την εξουσία, μόνος αυτός τη δύναμη

                  σαν πηγή της ζωής που είναι, δημιουργεί ζωντανά πλάσματα με ψυχή

                  οποιοδήποτε είδος θελήσει και χαρίζει στο καθένα

                  σαν τεχνίτης, σαν αφέντης, όσα επιθυμεί και θέλει,

                  στον Οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη τώρα και για πάντα, Αμήν.